Op maandag 12 mei 2008 werd het laatste bericht op de 8mak8-blogspot-site gepleurd. " 't Is gedaan. 't Is goe geweest. Gordijnen dicht, rolluiken naar beneden. De laatste doet't licht uit...". Het slotstuk van de succesvolle MAK 2008-editie vormde voor de Havep-groep een ambigu gegeven: een euforische adrenalinesplinterbom die in de hersenen ontploft maar anderzijds ook een unheimliche beleving van vervreemding en ontheemding. Ogen dicht. Je hoort 't allesoverheersende geluid van een reusachtige hijskraan die het Havep-gebouw als een schoendoos optilt. Ogen open. Een gapende leegte. Verbouwereerd achtergelaten op de zoutvlakte van Bonneville Salt Flats in Utah. Geblindoekt, prop in de muil en met de handen op de rug gebonden in een roestige laadbak geduwd en onderweg als restafval eruit gekieperd. Maar een in de hoek gedrongen gewond dier bijt flink van zich af. En hier zijn we dan ! TARMAC: de manifeste consolidatie van de onstuitbare drang van een groepje Meerhoutse verwante kunstenaars naar een meer permanente kunstwerking. Een "groepje" dat gaandeweg, en voornamelijk door en tijdens de deelnamen aan de 2-jaarlijkse MAK-happenings, uitgroeide tot een hecht collectief. TARMAC = (TAR + MAC) = ((TAR = ART) + (MAC = MAK)). Jaja, er is over nagedacht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten